เป็นที่น่าสังเกตว่า..
เราทุกคนล้วนถูกสั่งสอนกันมาในทิศทางคล้ายๆกันว่า
เงินจะทำให้เรามีความสุข
และถ้าอยากมีความสุขเราต้องมีเงิน
คำสอนผิดๆเหล่านี้ มีมานานนับร้อย นับพันปี
มันหยั่งรากลึก เข้าสู่แกนกระดูกแห่งความเป็นคนของเรา
ชนิดแยกกันไม่ออก นานวันเข้าก็กลายเป็นสามัญสำนึก
เป็นจุดมุ่งหมายในการดำเนินชีวิต
เป็นสิ่งที่คนส่วนใหญ่นำมาชี้วัดความสำเร็จ
คงไม่มากเกินไป หากจะถือวิสาสะสรุปเอาเองว่า
ทุกวันนี้มนุษย์แทบทุกคน ใช้เวลาตั้งแต่เกิดจนตาย
เพื่อวัตถุประสงค์เดียวคือ "หาเงิน"
เราเป็นนักสะสมวัตถุ วัตถุที่บางครั้ง เราก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า
เราหามันทำไม?
เคยสงสัยกันบ้างไหมว่า ถ้าเงินซื้อความสุขได้จริง!
ทำไมคนรวยหลายคนจึงมีความทุกข์
ในขณะที่คนจนอีกหลายคน ยังใช้ชีวิตกันอย่างมีความสุข
ทำไมประชาชนส่วนใหญ่ในประเทศทิเบต
จึงมีสุขภาพดีกว่าประชาชนบางคนในประเทศไทย
ซึ่งถือว่า...เป็นประเทศที่มีรายได้ประชาชาติสูงกว่า
ทำไมหลายคนจึงพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า
"วัยเด็กเป็นวัยที่มีความสุขที่สุด"
ทั้งที่แน่นอนว่า ในกระเป๋าตังค์ของพวกผู้ใหญ่
ย่อมมีเงินมากกว่าเด็ก สิ่งเหล่านี้ล้วนบอกเราได้ชัดเจนว่า
ความสุขไม่ได้เกิดขึ้นจากเงินทองเสมอไป
เช่นนั้นแล้วความสุขเกิดจากอะไรล่ะ?
เคยมีผู้นำประเทศท่านหนึ่งได้กล่าวเอาไว้ว่า
"สาเหตุที่ผมไม่ต้องการเปิดประเทศ
ให้ชาวต่างชาติเข้ามาค้าขายได้อย่างเสรีนั้น
เป็นเพราะว่า ประชาชนส่วนใหญ่ในประเทศของเรา
มีความสุขอยู่แล้ว เป็นความสุขแท้จริง
ที่ไม่จำเป็นต้องมีเงินทอง หรือวัตถุ
เข้ามาเกี่ยวข้อง ผมไม่ต้องการให้พี่น้องร่วมชาติ
ทำนา ทำสวนทั้งปี เพื่อเอาเงินที่ได้
ไปแลกกับโทรทัศน์จอแบนเพียงเครื่องเดียว"
คำพูดนั้นสะท้อนอะไรบางอย่าง
ให้เราต้องกลับมาฉุกคิดทบทวน
เล็งเป้าหมาย จุดมุ่งหมาย
ปลายทางของชีวิตคือสิ่งสำคัญ
ถ้าเรามองผิด ตั้งผิด กำหนดผิด
ก็เหมือนกับ...รถยนต์ที่วิ่งบนถนนสายผิด
นักกีฬาที่แข่งขันผิดสนาม
เรือที่เดินทางผิดมหาสมุทร ไม่มีวันถึง
ไม่มีวันบรรลุวัตถุประสงค์ของชีวิตได้เลย
สิ่งที่กำลังจะบอกกล่าวกันก็คือ
เราจะเป็นต้องหมั่นซักถามตัวเองซ้ำๆว่า...
อะไรคือเป้าหมายหลักในชีวิตของเรา?
ขอยืนยันว่า...ชีวิตของคนเราทุกคนต้องมีเป้าหมายหลัก!
และเป้าหมายที่สอง สาม สี่ จะสวนกระแส
กับเป้าหมายหลัก หรือเป้าหมายที่หนึ่งไม่ได้เด็ดขาด
พ่อแม่บางคนมีเป้าหมายหลักคือ
อยากให้ลูกมีความสุข แต่กลับบังคับลูกทุกอย่าง
ให้เรียนในสิ่งที่ตนคิดว่าดี ให้เดินในทางที่ตนคิดว่าถูก
ทำให้ลูกเกิดความทุกข์ความสุขหดหาย
แบบนี้เรียกว่าเป้าหมายรองสวนทางกับเป้าหมายหลัก
หนุ่มสาวบางคู่ ตัดสินใจใช้ชีวิตคู่ร่วมกัน
มีเป้าหมายหลักคือ ต้องการสร้างครอบครัวที่อบอุ่น
จึงซื้อบ้าน ซื้อรถที่ใหญ่เกินฐานะ ทำให้ตัวเอง
ต้องแบกภาระหนี้สินเกินความจำเป็น
มีเวลาให้กันน้อยลง เพราะต้องทำงานตัวเป็นเกลียว
หาเงินมาผ่อนสิ่งของเหล่านี้ ความอบอุ่นที่เคยมีหดหาย
เริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้น เพราะเครียดเรื่องเงินๆทองๆ
แบบนี้เรียกว่า เป้าหมายรองสวนทางกับเป้าหมายหลัก
เด็กสาวคนหนึ่งตัดสินใจซื้อนาฬิกาแพงๆมาใส่
เพราะคิดว่านาฬิกาเรือนนี้
น่าจะช่วยให้เธอดูร่ำรวยขึ้น ในสายตาของคนอื่น
แต่สุดท้าย เงินในกระเป๋าสตางค์ก็หดหาย
ทำให้ไม่มีเงินใช้จ่าย ดูขัดสนมากกว่าเดิม
แบบนี้ก็เรียกว่า เป้าหมายรองสวนทางกับเป้าหมายหลัก
หรือนักศึกษาบางคน เลือกเรียนมหาวิทยาลัย
ในคณะที่ตนเองคิดว่ษโก้หรูในสายตาคนอื่น
แคร์คนอื่นมากไป จนลืมคิดถึงความถนัดของตนเอง
แต่แล้วก็ไปไม่รอด เรียนไม่จบ เหล่านี้ก็เรียกว่า
เป้าหมายรองสวนทางกับเป้าหมายหลัก...เช่นกัน
เกือบทุกชีวิตบนโลกใบนี้ ต่างกำหนดเป้าหมายหลัก
ของชีวิตเอาไว้ ซึ่งหากจะว่าไป เป้าหมายหลักของชีวิตของเราทุกคน
ก็คงมีความคล้ายคลึงกันอยู่ นั่นคือ
ต้องการเป็นคนที่ประสบความสำเร็จ
คนมากมายชอบมองว่า ความสำเร็จคือความมั่งคั่ง
และความมั่งคั่งคือเป้าหมายหลักของชีวิต
ไม่ค่อยมีใครพูดถึงความสุข ความรัก มิตรภาพ สักเท่าไหร่
โดยมากจะมุ่งเน้นไปทางเรื่องของการแข่งขัน
เอาชนะ และการต่อสู้ให้ได้มาซึ่งสิ่งที่ต้องการเสียมากกว่า
ถ้าเช่นนั้นแล้ว...เกษตรกรตามชนบทที่ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย
แต่เปี่ยมไปด้วยความสุขสงบ คงไม่มีวันเรียกตนเองได้ว่า
เป็นผู้ประสบความสำเร็จในชีวิตแม้แต่น้อย
"เวลาแต่ละวินาที
คือสิ่งที่เกิดขึ้นเพียงครั้งเดียว
เราไม่สามารถนำเวลาที่ใช้ไปแล้ว
กลับมาใช้ได้อีกเป็นหนที่สอง"
ดังนั้น...ก่อนที่เราจะก้าวต่อไปบนเส้นทางของชีวิต
เพื่อตามหาความฝันและความสำเร็จ
เราต้องบอกตัวเองให้ได้ว่า ความสำเร็จของเราคืออะไรกันแน่
คิดให้ออก มองให้ขาด หลุดออกจากกรอบความคิดแคบๆให้ได้
แล้วจงก้าวเดินต่อไปอย่างมั่นคง หนักแน่นอีกครั้ง
อย่าลืมว่า! คนเราต้องมีเป้าหมายหลักในชีวิต
และเป้าหมายรองที่สอง สาม สี่ จะสวนกระแส
กับเป้าหมายหลัก หรือเป้าหมายที่หนึ่งไม่ได้เด็ดขาด
ถ้าอยากมีความสุข ต้องหาความสุข ไม่ใช่หา...อย่างอื่น
